Tijd voor afscheid

Vandaag kon ik lekker uitslapen. Tenminste, tot ze begonnen met boren beneden. Maar ik wilde toch niet al te lang blijven liggen aangezien ik alvast wat wilde inpakken. Ik had nog één tour op het programma staan: whale watching. Ik zou hiervoor tussen 12.15 en 13.00 opgehaald worden. Aangezien ik altijd de laatste was geweest, of vergeten was, dacht ik dat 12.30 ook wel okee zou zijn. Maar nee hoor, stipt om 12.15 ging de bel. Shiiiit, ik was nog niet klaar! Ik deed snel de deur open en zei dat ik eraan kwam. Ik schoot in mijn schoenen en jas en rende weer naar beneden. In de bus kwam ik erachter dat ik van de schrik mijn telefoon én mijn ticket was vergeten. Lekker bezig Myrthe. Gelukkig maakten ze er bij het kantoor aan de haven geen probleem van en kon ik gewoon mee.

Ik ging aan boord van een grote, wit met rode boot. Ik kreeg weer de kans om een sexy, rode overall aan te doen, en die greep ik met beide handen aan. Het was erg koud op het water. Toen we wegvoeren kregen we een mooi uitzicht op Reykjavík en de bergen. Erg tof om de omgeving eens vanaf het water te bekijken. Op een gegeven moment zei de gids door de microfoon dat ze iets zag op twee uur. Ik draaide me om en zag nog net een stukje staart het water in verdwijnen. Het was een van de kleinere walvissoorten, maar, zoals de gids zei, erg schuw, en we zagen hem dan ook niet meer bovenkomen. Toen zagen we een tijdje niets, op over het water scherende vogels na. Maar toen spotten we een groep dolfijnen. Een arctische soort, witsnuitdolfijn genaamd. Hun donkergrijze vinnen doken telkens weer soepel op aan het wateroppervlak. De zee was rustig, dus we konden ze goed zien. Dit bleek het hoogtepunt van de dag te worden. We volgden de dolfijnen een tijdje en zagen er steeds meer. Zo gaaf om te zien hoe ze door het water glijden. Je weet nooit waar en wanneer ze weer opduiken. Op een gegeven moment dook er plotseling eentje op dichtbij de boot, vlak voor mijn ogen. Ik kreeg er een kriebel van in mijn buik en mijn hart maakte een sprongetje. Speels zwommen ze een stukje met ons mee. Eentje zwom naar ons toe, onder de boot door. Het was echt een fantastische ervaring.

We zagen de rest van de vaartocht geen walvis meer. Helaas, dat kan ik nog niet echt van mijn wensenlijstje afstrepen. Maar soms is het onverwachte net zo mooi, zo niet mooier. Of zoals ik las in het reisboek ‘Zoektocht naar het Paradijs’ dat ik nu aan het lezen ben: ‘’Geluk valt je pas ten deel als je geen voorstelling hebt van hoe het leven zou moeten zijn.’’ Het was een prachtige tijd hier, in het land van ijs en vuur, van elven en magie. Natuur waar je stil van wordt. Je spert je ogen zo wijd mogelijk open, om zoveel mogelijk te zien, maar nooit krijg je er genoeg van. Nu is het tijd om afscheid te nemen. Al weet ik vrijwel zeker dat het geen afscheid voor altijd zal zijn, want dit land heeft zich in mijn hart genesteld.

Takk fyrir Ísland!